• o mnie /
• cv

[…]Jest w malarstwie Kawiorskiej wieloznaczność, będąca rezultatem złożonego i długotrwałego procesu sublimacji formy. Artystka niczego sobie nie ułatwia. Jej metoda jest perfekcyjna, dokończona do granic możliwości. Kawiorska maluje na płótnie w technice olejnej przy wykorzystaniu laserunków, czyli cienkich półprzezroczystych warstw farby, które wzajemnie się przenikają, dając efekt zróżnicowanego, wielowymiarowego koloru. Kto dziś tak maluje? Tak malowali dawni mistrzowie.[…] Kawiorska idealizuje formę. Osiąga efekt rozproszenia materii malarskiej, o jakim marzyli symboliści z przełomu XIX i XX wieku. Bardzo wysoko podnieśli oni poprzeczkę, mając  radykalne oczekiwania wobec sztuki. Jeden z ich postulatów, aby „wymazać formę” („effacer la forme”), łączył się z dążeniem do stworzenia języka uniwersalnego, odrywającego się od realności i przeźroczystego dla idei. Stąd był już tylko krok do malarstwa abstrakcyjnego. 

Kawiorska zdaje się powtarzać tę drogę od rzeczywistości do abstrakcji. Możemy sobie to pełniej uświadomić, gdy wiemy, że artystka niemal zawsze wychodzi od konkretnych motywów znalezionych w codziennym otoczeniu. Jej oko ma skłonność do abstrahizacji, zauważa zatem i wybiera kadry bliskie abstrakcji.[…] Jest zafascynowana budowaniem nowych relacji pomiędzy przestrzenią, barwą i światłem. Doskonale opanowana chemia malarstwa pozwala jej tworzyć geometryczne układy przemieniane przez wewnętrzne światło. Artystka zderza wyraziste i gładkie struktury z partiami rozmigotanymi. Nie boi się złudzeń optycznych, które dają efekt pulsowania formy. 

[…] Harmonie chromatyczne budowane przez Kawiorską mają tyleż wymiar zmysłowy, co symboliczny. Artystka szukając światła w tych trudnych czasach – kiedy były łatwe? – nie unika odniesień do duchowości.[…]

Anna Baranowa, Światło ciemności, [w] katalog wystawy „Marta Kawiorska. Dark Land, Bright Light”, 2022

---

Malarstwo Marty Kawiorskiej cechuje niezwykła dbałość o formalną jakość obrazu. Głębokie modelunki, niezwykle subtelne walorowanie, laserunkowe położenie tonów – to cechy rzadko dziś spotykane w praktyce młodych twórców. Subtelność koloru, zwykle operującego świadomie zawężaną gamą barwną o szerokiej skali półtonów to wręcz cecha wywoławcza jej płócien, podobnie jak wnikliwa analiza świetlnych fenomenów odkrywanych często w najprostszych motywach. […] Uderza przede wszystkim celowe odrzucenie efektów fakturowych, dbałość o ukrycie mechanicznych śladów malarskiej techniki, celowy dobór formatów – z reguły unikających monumentalnych rozmiarów.

Tak definiowany warsztat prowadzi do uzyskania zaskakujących efektów wizualnych, których skutkiem jest swego rodzaju intymność obrazu, nasuwająca skojarzenia z piętnastowiecznymi mistrzami niderlandzkimi. Skupiona uwaga wyodrębnia pojedyncze obiekty, alienuje je z otoczenia ukazując wyrafinowaną grę świateł i cieni. Myśl podąża za okiem stawiając pytania o tożsamość poszczególnych bytów, ich naturę i rzeczywistość, w której egzystują. W gruncie rzeczy pytanie to stawiane jest także w odniesieniu do statusu patrzącego. Istnienie podmiotu i przedmiotu warunkują wzajemnie możliwość rozpoznania przynależnego im miejsca w hierarchii zjawisk i bytów. […]

Złożoność efektów wizualnych i kompozycyjnych w pełni zaspokaja tu potrzebę ekspresji, której ogromny potencjał ukryty jest w subtelnych gamach walorowych i kolorystycznych poszczególnych płócien. Formalne wyrafinowanie tych obrazów to jednak nie pusty popis warsztatowej wirtuozerii. Zdecydowanie większą rolę gra w nich subtelna narracja, „dialog z przedmiotem”, którego treścią jest nieusuwalne pytanie o możliwość poznania świata, w którym żyjemy. […]

Ewa Herniczek, Promień odbity, [w:] katalog wystawy „Marta Kawiorska, Dariusz Milczarek. Dialog”, 2019

wybrane publikacje:

wybrane artykuły prasowe: